Serkan ÜSTÜNER – 26 Ekim 2023
İnsanlık tarihinin son yüzyılındaki en büyük katliamlarından biri dünyanın gözü önünde olurken şairin deyimiyle “zavallı dünya habersiz, zavallı dünya sağır” sanki. Her gün daha ne kadar ölebiliriz diyoruz ve yeni bir görüntü önümüze düşüyor, ciğerimiz dağlanıyor ve ne kadar ölebilirsek o kadar ölüyoruz. 21. Yüzyılda bir soykırım oluyor ve Batı bu sefer sadece Bosna’daki gibi sadece izlemekle kalmıyor. Terörist İsrail’e bomba, gıda, lojistik ve büyük miktarlarda para yardımı da yapıyor. “Bugün az Müslüman öldürdünüz daha da öldürmeniz için size gemilerimi ve bombalarımı tahsis ettim.” diyor.
Meselenin özü şu: Müslümanlar öldürülebilirler. Müslüman çocukların kafalarına oyun oynarken bomba yağabilir ve ellerinde şekerleriyle ölebilirler. Çünkü Batı için Müslüman demek “Öldürülmesi gereken düşman” demek.
Ukrayna’daki savaşta tüm Batı ülkelerinin durumunu hatırlamaya gerek var mı? Cansız bir pelüş oyuncağı bile dramatize edip onu bile kurtarmanın ne kadar kutsal bir görev olduğundan bahsettiler. Batı, yeni dünya düzeninin kuruluşundan beri aynı. Peki ya bizim içeride var olan sanatçılarımız! Hani şu yalan haberler için bile sosyal medyada yazı yazan, tepki gösteren, kazlar için, kesilmeyen ağaçlar için, ya da havadaki nem oranın azalmasını duygu yüklü bir olaya çeviren sanatçılarımız nerede?
Bakın Türkiye’de belli bir tekelde olan sanat camiasının çoğunun eğitimi, bilgisi, kendi alanında dünyadaki muadilleriyle kıyaslandığında çok alt bir seviyeye denk gelir. Kendi fikri iradesi yoktur. Şimdiye kadar düşünün ki, bu topraklar için verdiğimiz binlerce şehit için bile bir gün ağızlarını açmamışlar bir gün yalandan olsa yarım ağız eli kanlı terör örgütünü, terör örgütlerini dahi kınayamamışlardır.
Kendi ülkesine bile yabancı bu topluluğun bu ülkeye faydası ne peki? Üçüncü sınıf dizilerde oyuncu, kötü şarkıların çığırtkanı, ortada ciddiye alınacak bir icrası olmayanlar kulübü.
Kınayanlar yok mu? Var. Kınayanlara baktım hepsi bir şekilde yuvarlak sözlerle kınamaya gayret göstermiş. Aman işte insanlık üzerine birkaç sakil söz. Sonra da bir emoji.
İstanbul şairi Kavafis’in sözüyle sahneyi kapatalım:
“Ünlü konuşmacılarımız nerede peki, neden her zaman ki gibi söylev çekmiyorlar?
Çünkü barbarlar geliyormuş bugün, onlar pek aldırmazlarmış güzel sözlere.”
