Talha KELEŞ – 26 Nisan 2025
Ömrünü karanlıkta geçiren birine, aydınlığın nasıl bir his olduğunu tarif edemezsiniz. Zira karanlık onun dünyasının normudur; gözleri yalnızca gölgeleri tanır, ruhu yalnızca loşlukta şekillenir.
İyilik de böyledir. Karşılıksız bir şey yapmanın, bir başkasına menfaat beklemeden el uzatmanın taşıdığı eşsiz güzelliği; bu duyguyu hiç tatmamış birine anlatmak nafiledir. İyiliği bilmeyen bir zihnin haritasında, her ilişki bir alışveriştir: “Verirsem alırım, alamayacaksam vermem.” İşte bu, o ruhun değişmez yasasıdır.
İnsani Yolculuk: Çiğlikten Merhamete
Oysa insana ait tüm asil duygular, tanınmadan evvel yabancı ve ürkütücüdür zihinde. İnsan olmak bir yolculuktur; ruhun çiğliğinden olgunluğa, bencillikten hakiki merhamete doğru süren uzun ve meşakkatli bir sefer. Ne var ki, beşerler çoğu zaman bu yolculukta karanlığın girdabına teslim olur.
Sonuçta, insani duyguları edinememiş bir beşer; yalnızca kendi çıkarları uğruna yaşayan, kendi kayıpları için üzülen, kendi menfaati için savaşan, hayvani dürtülerden mürekkep bir varlığa dönüşür.
Ötekinin acısını hissedebilmek, belki de insan ile hayvan arasındaki o ince çizginin adıdır. Hayvan, zulme uğrayan kardeşini gördüğünde nadiren üzülür; çoğu zaman kendi emniyetini kutlar. İnsansa, başkasının acısını kendi acısı gibi hissedebildiği oranda insandır.
Gazze: İnsanlığın Vicdanı
Bugün Gazze’de yaşanan zulme karşı kalbi sızlamayan biri, adını insanlıktan azade saymalıdır. Zulmü izleyip sessiz kalanlar, boykotu reddedenler, hatta gülerek alay edenler; yalnızca ahlaken çökmüş değillerdir, aynı zamanda zulmün ve soykırımın gönüllü ortaklarıdır.
İnsan olmak her gün yeniden kazanılması gereken bir onurdur.
Gazze insanlığın onurudur! İnsan olan Gazze için üzülür ve elini taşın altına koyar.
