Vedalaşmak kelimesi ağzımıza tatsız bir şey değmiş gibi hissettirebilir. Oysa geniş açıdan baktığımızda vedalar da ilişkilere dahildir. İlişkinin önemli bir parçasıdır veda edebilmek. Geçenlerde TRT Radyo-1 Ailece programında vedalaşmayı konuştuk. Yeni bir senenin başında yeni başlangıçlardan bahsederken bitişlerden bahsetmemek zor. The How of Happiness kitabının yazarı psikolog Sonja Lyubomirsky boşandıktan sonra yeni hayatını inşa etme sürecini anlatırken sadece eşiyle değil geçmiş benliğinin bir parçasıyla da vedalaştığını söylüyor. Evli olan parçasıyla. Birinden ayrıldığımızda sadece bir kişiden ayrılmayız. Sadece birini kaybetmiş olmayız ayrıldığımızda. Belki bir ideali hatta ortak hayallerimizi de kaybederiz. İlişkideki halimize ve o role de veda ederiz birlikte yaptıklarımızın yanında. O yüzden birine veda etmek ilişkinin barındırdığı tüm olasılıkları da götürdüğü için zordur. Bir hayali kaybetmek birini kaybetmekten daha büyüktür çoğu zaman.
Vedalaşmak zordur ama güzelce vedalaşmak da mümkündür. Olgun ve sakince yapılabildiğinde ilişkinin önemli bir parçası harcanmamış olur. İlişkiler hakkında daha derin düşünmenin bir yolu da her şey gibi onların da bir başı, ortası ve sonu olduğunu far edebilmek. Aynı iyi hikayeler gibi. Vedalaşma ise ilişkinin sadece bir parçasıdır ve tek bir andan oluşmaz. Bir süreç, bir yolculuktur. Veda ederken “Bir şey söylemeliyim ama ne diyeceğimi bilmiyorum” kaygısını hiç yaşadınız mı bilmiyorum ama ben bu kaygıyla sık karşılaşıyorum. En doğru cümleleri ya da en doğru zamanı beklerken kaygılar da artar. Filmlerde yaşamıyoruz ve hiç kimse bize sırası geldiğinde söylenecek sözlerin suflesini fısıldamıyor. Sanki mümkünmüş gibi doğru zaman ve doğru sözleri söylemeyi beklemek bizi felç edebiliyor. Belki de en doğrusu ya da en iyi zamanı da yoktur içimizde birikenleri söylemenin. Belki kapanışı yapacak cümlenin en iyi versiyonuna bu kadar anlam yüklememizin bir sebebi de arkasından gelebilecek şeylerdir. Veda sonrası beklenmedik birçok duyguyu deneyimleyebiliriz. Lakin eskiden olduğumuz kişiyle, eski versiyonumuzla ondan kaçmadan sahici bir şekilde bağ kurmanın başka bir yolu da yoktur. İlişkiye bakamadığımızda yeniye yer açmanın yeni yollardan da mahrum kalabiliriz. Bu mahrumiyet nedeniyle farklı insanlarla benzer ilişkiler yaşamaya devam eder halde buluruz kendimizi son kertede.
Sahici bir vedada hem biten ilişki başladığında kim olduğumuzu hem de bir sonraki ilişkide de kim olabileceğimizi daha iyi görebiliriz. Olgunlaşmanın ve büyümenin devam ettiğini, hayatın hep bir devinim içinde olduğunu fark ederiz. Başka bir deyişle veda edebilmek yeni ihtimallere merhaba demenin başka bir yoludur. Bir önceki adımıdır ve bu güçlendiricidir. Yeni bir döneme kendimizi açabilmemiz için bazen eskilerimize bakmalı, onları takdir etmeli ve sonra usulünce onlarla vedalaşabilmeliyiz. Belki de bu sayede daha sahici ve yeni bir forma ulaşabiliriz.
Vedalaşmak kelimesi ağzımıza tatsız bir şey değmiş gibi hissettirebilir. Oysa geniş açıdan baktığımızda vedalar da ilişkilere dahildir. İlişkinin önemli bir parçasıdır veda edebilmek. Geçenlerde TRT Radyo-1 Ailece programında vedalaşmayı konuştuk. Yeni bir senenin başında yeni başlangıçlardan bahsederken bitişlerden bahsetmemek zor. The How of Happiness kitabının yazarı psikolog Sonja Lyubomirsky boşandıktan sonra yeni hayatını inşa etme sürecini anlatırken sadece eşiyle değil geçmiş benliğinin bir parçasıyla da vedalaştığını söylüyor. Evli olan parçasıyla. Birinden ayrıldığımızda sadece bir kişiden ayrılmayız. Sadece birini kaybetmiş olmayız ayrıldığımızda. Belki bir ideali hatta ortak hayallerimizi de kaybederiz. İlişkideki halimize ve o role de veda ederiz birlikte yaptıklarımızın yanında. O yüzden birine veda etmek ilişkinin barındırdığı tüm olasılıkları da götürdüğü için zordur. Bir hayali kaybetmek birini kaybetmekten daha büyüktür çoğu zaman.
Vedalaşmak zordur ama güzelce vedalaşmak da mümkündür. Olgun ve sakince yapılabildiğinde ilişkinin önemli bir parçası harcanmamış olur. İlişkiler hakkında daha derin düşünmenin bir yolu da her şey gibi onların da bir başı, ortası ve sonu olduğunu far edebilmek. Aynı iyi hikayeler gibi. Vedalaşma ise ilişkinin sadece bir parçasıdır ve tek bir andan oluşmaz. Bir süreç, bir yolculuktur. Veda ederken “Bir şey söylemeliyim ama ne diyeceğimi bilmiyorum” kaygısını hiç yaşadınız mı bilmiyorum ama ben bu kaygıyla sık karşılaşıyorum. En doğru cümleleri ya da en doğru zamanı beklerken kaygılar da artar. Filmlerde yaşamıyoruz ve hiç kimse bize sırası geldiğinde söylenecek sözlerin suflesini fısıldamıyor. Sanki mümkünmüş gibi doğru zaman ve doğru sözleri söylemeyi beklemek bizi felç edebiliyor. Belki de en doğrusu ya da en iyi zamanı da yoktur içimizde birikenleri söylemenin. Belki kapanışı yapacak cümlenin en iyi versiyonuna bu kadar anlam yüklememizin bir sebebi de arkasından gelebilecek şeylerdir. Veda sonrası beklenmedik birçok duyguyu deneyimleyebiliriz. Lakin eskiden olduğumuz kişiyle, eski versiyonumuzla ondan kaçmadan sahici bir şekilde bağ kurmanın başka bir yolu da yoktur. İlişkiye bakamadığımızda yeniye yer açmanın yeni yollardan da mahrum kalabiliriz. Bu mahrumiyet nedeniyle farklı insanlarla benzer ilişkiler yaşamaya devam eder halde buluruz kendimizi son kertede.
Sahici bir vedada hem biten ilişki başladığında kim olduğumuzu hem de bir sonraki ilişkide de kim olabileceğimizi daha iyi görebiliriz. Olgunlaşmanın ve büyümenin devam ettiğini, hayatın hep bir devinim içinde olduğunu fark ederiz. Başka bir deyişle veda edebilmek yeni ihtimallere merhaba demenin başka bir yoludur. Bir önceki adımıdır ve bu güçlendiricidir. Yeni bir döneme kendimizi açabilmemiz için bazen eskilerimize bakmalı, onları takdir etmeli ve sonra usulünce onlarla vedalaşabilmeliyiz. Belki de bu sayede daha sahici ve yeni bir forma ulaşabiliriz.
